Sześć modeli wirtualizacji desktopów i aplikacji

0

Dość powszechne jest przekonanie, że VDI i wirtualizacja desktopów to tożsame pojęcia. W rzeczywistości jest kilka bardzo różnych scenariuszy wykorzystujących różne technologie pozwalających na stworzenie kilku odmian wirtualnych środowisk pracy.

Cała gama dostępnych na rynku modeli notebooków, tabletów i komputerów PC pokazuje, jak zróżnicowane są preferencje  użytkowników co do formy, miejsca i sposobu wykonywania pracy. Jedni potrzebują prostych i ekonomicznych rozwiązań, podczas gdy inni szukają wysokiej wydajności i możliwości dopasowania urządzenia do swoich potrzeb. Podobnie jest z wirtualizacją desktopów i aplikacji, która oferuje całą gamę różnych środowisk pracy skrojonych na miarę potrzeb każdego pracownika. Citrix XenDesktop to zintegrowane rozwiązanie łączące wirtualizację desktopów i aplikacji, które oferuje szereg modeli takich właśnie wirtualnych środowisk pracy. Ponieważ każdy z modeli ma swoje wady i zalety, ważny jest wybór scenariuszy dostosowanych do potrzeb wszystkich grup użytkowników. Wdrożenie tylko jednego modelu tych technologii w całej firmie może prowadzić do frustracji użytkowników i spadku produktywności, gdyż będzie odpowiadał potrzebom tylko części z nich. Poniżej wskazujemy, czym różnią się między sobą poszczególne warianty.

1.    Pulpit współdzielony (hosted shared)
W tym modelu użytkownicy dostają swoje środowisko pracy w formie zdalnego pulpitu. Na takim pulpicie każdy z użytkowników ma dostęp do swoich aplikacji i dokumentów, a jego komfort działania jest porównywalny z pracą na zwykłym komputerze PC. Każdy dostaje swoją wydzieloną przestrzeń roboczą i nie widzi sesji innych użytkowników. Różnica w stosunku do modelu klasycznego jest np. taka, że wiele pulpitów współdzielonych jest udostępnionych w formie tzw. sesji usług terminalowych z jednego serwerowego systemu operacyjnego. W modelu klasycznym każdy z użytkowników ma swój własny. Dzięki temu model pulpitów współdzielonych charakteryzuje się stosunkowo niskimi kosztami i możliwością uruchomienia dużej liczby desktopów na jednej maszynie fizycznej. Należy pamiętać, że aplikacje muszą być kompatybilne z systemem operacyjnym obsługującym wielu użytkowników. Jeśli nie są, to na rynku istnieje cała gama rozwiązań pozwalających takie aplikacje dostosować. Ponadto, ponieważ wielu użytkowników współdzieli jeden system operacyjny, konieczne jest wprowadzenie pewnych ograniczeń tak, by użytkownicy nie mogli wykonywać operacji negatywnie wpływających na działania innych użytkowników. Do takich operacji zalicza się instalowanie aplikacji, wprowadzanie zmian w ustawieniach systemu operacyjnego oraz jego restartowanie. Model współdzielony hostowany wymaga użycia w centrum przetwarzania danych Citrix XenDesktop w połączeniu z Microsoft Remote Desktop Services (RDS), a na końcówce użytkownika oprogramowania Citrix Receiver. Ten typ wirtualnego pulpitu najlepiej sprawdza się w przypadku pracowników, którzy potrzebują ustandaryzowanego desktopu w codziennej pracy, stąd też często jest wykorzystywany np. w oddziałach firm lub w działach call center.

2.    Aplikacje hostowane (on demand apps)
Co do zasady działania i stawianych wymogów, jest to model bardzo zbliżony do poprzedniego scenariusza, z tą jednak różnicą, że użytkownik nie otrzymuje dostępu do pełnego pulpitu a jedynie do samych aplikacji Windows lub Linux. Dzięki oprogramowaniu klienckiemu Citrix Receiver aplikacje te integrują się z komputerem (lub terminalem) użytkownika w taki sposób, że ciężko jest je odróżnić od aplikacji lokalnie zainstalowanych na końcówce. Ten typ scenariusza dedykowany jest dla pracowników zadaniowych, którzy wykonują swoją pracę tylko w oparciu o dostarczone aplikacje i nie wymagają pulpitu systemu operacyjnego, stąd też często jest wykorzystywany np. w oddziałach banków, punktach sprzedaży, kioskach informacyjnych oraz wszędzie tam, gdzie należy dostarczyć np. konkretną przeglądarkę WEB.

3.    VDI – infrastruktura wirtualnych desktopów (hosted VDI)
Scenariusz VDI, w którym każdy użytkownik otrzymuje własny, desktopowy system operacyjny w formie maszyny wirtualnej, to rozwiązanie dla pracowników, których wymagania są bardziej zbliżone do tego, co oferuje model klasyczny, czyli takich, którzy  potrzebują instalować aplikacje, mieć dedykowane zasoby sprzętowe lub też posiadać uprawnienia administracyjne do systemu. Ten model wymaga więcej zasobów, niż scenariusz współdzielony hostowany, ponieważ każdy pracownik otrzymuje kompletny system operacyjny do własnej dyspozycji. Z drugiej strony nie trzeba się ograniczać do korzystania z aplikacji dostosowanych do środowiska współdzielonego. Dodatkowo ten model daje administratorom IT możliwość precyzyjnej kontroli nad zasobami sprzętowymi (liczbą procesorów i ilością pamięci RAM) przydzielanymi do poszczególnych, wirtualnych desktopów. Aby skorzystać z hosted VDI, należy wdrożyć rozwiązanie Citrix XenDesktop.

W ramach tego modelu dostępne są następujące kategorie wirtualnych desktopów:

  • Losowe (random / non-persistent) – środowisko użytkownika jest tworzone z wykorzystaniem jednego, głównego obrazu systemu operacyjnego. Użytkownicy są automatycznie łączeni z jedną z losowych maszyn wirtualnych z puli za każdym razem, kiedy się logują. Zmiany wprowadzone w ich dokumentach i ustawieniach są zachowane, natomiast wszystkie zmiany w systemie operacyjnym przechowywane są tylko do momentu wylogowania użytkownika lub restartu jego maszyny wirtualnej. To pozwala na dostarczenie bezstanowego środowiska pracy, które np. nie podlega fragmentacji.
  • Statyczne (static / non-persistent) – tak jak w poprzednim scenariuszu desktopy są budowane z wykorzystaniem jednego, głównego obrazu systemu operacyjnego, jednak przypisanie użytkownika do jego maszyny wirtualnej jest stałe i następuje przy pierwszej próbie dostępu. Po utworzeniu pary użytkownik-pulpit, za każdym razem przy logowaniu użytkownik jest podłączany do tego samego wirtualnego desktopa. Tu, tak samo jak w poprzednim modelu zmiany wprowadzone w dokumentach i ustawieniach użytkownika są trwałe, zmiany w systemie operacyjnym maszyny wirtualnej są cofane do stanu sprzed logowania podczas jej restartu.
  • Statyczne – tu też wirtualne desktopy są budowane z wykorzystaniem jednego, głównego obrazu systemu operacyjnego. Przypisanie użytkownika do jego maszyny wirtualnej jest stałe i następuje przy pierwszej próbie logowania do systemu. Jednak różnica w stosunku do poprzednich scenariuszy polega na tym, że zmiany wprowadzane w maszynie wirtualnej są zapisywane w osobistym dysku wirtualnym (vDisk) danego użytkownika i zachowywane po restarcie. Wirtualny desktop i osobisty vDisk nie mogą być współdzielone przez wielu użytkowników.

Scenariusz hosted VDI idealnie sprawdza się w odniesieniu do pracowników, którzy min.: mają konkretne wymagania wydajnościowe: pracują na ciężkich aplikacjach 3D, potrzebują dedykowanego systemu operacyjnego ze względu na architekturę aplikacji, czy też adresu IP. Może też być wykorzystywany przez osoby, które muszą być administratorami systemu operacyjnego by móc instalować aplikacje. Grupą docelową mogą być administratorzy, deweloperzy, analitycy, architekci czy np. pracownicy działu bezpieczeństwa.

4.    Zdalny komputer PC (remote PC)
Remote PC umożliwia pracę zdalną na komputerze fizycznym, dokładnie tak samo jak w każdym innym środowisku wirtualnym. Takie rozwiązanie może być stosowane przez tych pracowników, którzy nadal korzystają z klasycznego środowiska fizycznych komputerów np. z powodu niedawnego zakupu sprzętu w firmie, konieczności stosowania narzędzi do zarządzania stacjami roboczymi autorstwa firm trzecich, czy też okresu przejściowego do środowiska wirtualnego.  Dzięki niemu tacy pracownicy mogą zdalnie łączyć się ze swoimi komputerami np. z domu czy w trakcie podróży przy wykorzystaniu choćby tabletu.

5.    Wirtualny dysk twardy (streamed VHD)
Wyobraźmy sobie całkiem nową salę szkoleniową wyposażoną w najnowsze komputery PC, na których codziennie przeprowadzane są rożne szkolenia, z wykorzystaniem rożnych systemów operacyjnych i oprogramowania. Do tego celu idealnie nadaje się scenariusz pozwalający na streamowanie w sieci LAN systemu operacyjnego bezpośrednio na końcówkę, tak by móc wykorzystać w pełni jej moc obliczeniową. Dzięki zastosowaniu serwera streamingu użytkownicy pracują na swoim komputerze lokalnie, dokładnie tak samo jak pracowaliby w modelu klasycznym z tą różnicą, że dysk komputera z systemem operacyjnym znajduje się na serwerze streamingu i za każdym restartem wraca do poprzedniego stanu. Komputer użytkownika dzięki temu może być bezstanowy (bezdyskowy również), a przy każdym starcie użytkownik siedzący przy komputerze może z listy wybrać system operacyjny, z którego może wystartować komputer.

6.    Lokalna maszyna wirtualna (Offline VDI)
W tym modelu systemy operacyjne z rodziny Windows są uruchamiane lokalnie na komputerze użytkownika z wykorzystaniem platformy wirtualizacyjnej – tzw. hypervizora. Wirtualny desktop jest w całości dostarczany do hypervisora, tak, by umożliwić pracę bez połączenia sieciowego (w tzw. trybie offline). Do wdrożenia tego modelu wymagany jest Citrix DesktopPlayer.

Scenariusz ten idealnie nadaje się dla pracowników mobilnych, wyposażonych w komputery przenośne, kontraktorów, administratorów oraz wszędzie tam, gdzie istnieje konieczność uruchomienia w bezpieczny sposób środowiska firmowego na prywatnym komputerze użytkownika.

wirtualne_desktopy_porownanie

O tym, jaki model licencjonowania wybrać, chcąc wdrożyć wirtualizację, opowiemy w kolejnym wpisie.

box_700x100px-itfocus_citrix_dol-artykulu_700x100_a

BRAK KOMENTARZY

ZOSTAW ODPOWIEDŹ