Urządzenia pasywne nie przetwarzają komunikacji sieciowej, a jedynie pośredniczą w przekazywaniu sygnału. Są to, m.in. nośniki danych (kable miedziane, światłowody), gniazda i interfejsy komputerów czy szafy dystrybucyjne.
Sieci lokalne są w zdecydowanej większości oparte na technologii Ethernet. Kupując urządzenia sieciowe na pewno spotkałeś się z oznaczeniem typu 100Base-TS. Jest to oznaczenie jednego ze standardów standardu sieci Ethernet. Początkowo Ethernet został zdefiniowany przez IEEE (Institute of Electrical and Electronic Engineers) w normie 802.3, która definiuje standard oznaczony jako 10Base-5. Kolejne odmiany tej technologii oznaczane są dodatkowymi przyrostkami literowymi. Są to między innymi:
- 802.3a – 10Base-2,
- 802.3i – 10Base-T,
- 802.3j – 10Base-F,
- 802.3u – 100Base-T4, 100Base-TX, 100Base-FX,
- 802.3z – 1000Base-F,
- 802.3ab – 1000Base-T,
- 802.3ae – 10000Base-F
Schemat oznaczania przepływności oraz rodzaju medium stosowanego w sieciach Ethernet składa się z następujących części:
1. Przepustowości wyrażonej w Mbit/s – 10, 100, 1000 (1 Gbit/s)
2. Rodzaju transmisji:
- Base – transmisja w paśmie podstawowym (Baseband Network). Z tym rodzajem transmisji będziesz się spotykał w prawie wszystkich rodzajach sieci Ethernet.
- Broad – transmisja przy wykorzystaniu częstotliwości nośnej (Broadband Network).
3. Rodzaj zastosowanego medium
- 2 – cienki kabel koncentryczny (Thin Ethernet) – w praktyce już niestosowany
- 5 – gruby kabel koncentryczny (Thick Ethernet) – w praktyce już niestosowany
- T – skrętka miedziana (Twisted Pair)
- F – światłowód (Fiber Optic)
4. Dodatkowe oznaczenie
- X – transmisja po jednej parze w każdą stronę (dla 100Base-T i 100Base-F)
- 4 – transmisja przy wykorzystaniu 4 par na raz oraz kabla miedzianego kat. 3, 4 lub 5 (dla 100Base-T)
- L – zwiększona długość segmentu do 2000 m (dla 10Base-F)
Przykładowo, urządzenia pracujące w standardzie 10Base-2 to sprzęt pracujący z prędkością 10Mb/s z transmisją w paśmie podstawowym, jako medium transmisyjne wykorzystujący cienki kabel koncentryczny – z tego typu urządzeń budowało się pierwsze sieci lokalne.
Kategorie sieci
W zależności od komponentów użytych do budowy sieci LAN, a tym samym ich parametrów transmisyjnych, sieci lokalne można podzielić na kilka kategorii lub klas. Podział ten został określony w amerykańskiej normie EIA/TIA-568A oraz w będącej jej odpowiednikiem europejskiej normie EN 50173.
Podział na kategorie dotyczy głównie medium transmisyjnego stosowanego w sieci lokalnej (skrętki miedzianej), musisz jednak pamiętać, że sieć będzie spełniała wymogi danej kategorii, jeśli stosownie do jej wymogów dobierzesz wszystkie elementy okablowania strukturalnego – czyli panele krosowe i gniazda.
Cała sieć ma takie parametry, jak najsłabszy z jej komponentów. Tak więc, nawet jeśli do budowy swojej sieci zastosujesz przewód kategorii 6, ale gniazda i panele krosowe będą kategorii 5, to cała sieć będzie spełniała wymogi kategorii 5.
Kategorie kabli miedzianych i innych komponentów okablownia strukturalnego ujęte w specyfikacji EIA/TIA-668A zostały podzielone na kilka grup, w których przydatność do transmisji określa się w megaherzach (MHz).
Tabela 1. Kategorie sieci wg specyfikacji EIA/TIA-668A.
|
Kategoria |
Zastosowanie |
|
1 |
Tradycyjna, nieekranowana |
|
2 |
Nieekranowana skrętka, |
|
3 |
Skrętka o szybkości |
|
4 |
Skrętka działająca z |
|
5 |
Skrętka pozwalająca na |
|
5e (enchanced – rozszerzona) |
Ulepszona wersja kabla |
|
6 |
Skrętka umożliwiająca |
|
7 |
Kabel o przepływności do |
Praktyczne zastosowanie w chwili obecnej mają kable sieciowe kategorii 3 (instalacje telefoniczne) oraz 5e i 6 (sieci komputerowe).
Jak już wspomniano, odpowiednikiem amerykańskiej normy EIA/TIA 568A jest europejska norma EN 50173. Dzieli ona nie komponenty sieciowe, a zbudowane z nich łącza na klasy aplikacji.
Tabela 2. Klasy sieci (aplikacji) wg normy EN 50173.
|
Klasa |
Aplikacja |
|
A |
Usługi |
|
B |
Aplikacje |
|
C |
Typowe |
|
D |
Szybkie |
|
E |
Obejmuje |
|
F |
Możliwa |
Norma europejska EN 50173 nie określa poszczególnych komponentów okablowania strukturalnego, a całe łącze. Tak więc możesz powiedzieć, że twoja sieć spełnia wymogi klasy E, jednak już określenie „panel krosowy klasy E” jest nieprawidłowe. Do określania poszczególnych elementów okablowania strukturalnego powinieneś używać ich kategorii.
Media transmisyjne stosowane w sieciach komputerowych
Medium transmisyjne jest nośnikiem używanym do transmisji sygnałów w telekomunikacji i podstawowym elementem sieci. Możliwości transmisji zależą od parametrów użytego medium. W kolejnych akapitach omawiamy właściwości poszczególnych mediów przewodowych (kabli).
Kabel koncentryczny BNC
Historycznie najstarszym medium stosowanym w sieciach lokalnych jest kabel koncentryczny BNC (ang. British Navy Cable). Ze względu na niskie jak na współczesne standardy parametry transferu (do 10Mbit) nie jest już stosowany przy budowie nowych sieci.
Zaletą tego rodzaju przewodu, dla której jeszcze nie tak dawno był stosowany (zwłaszcza w połączeniach między budynkami) była maksymalna długość segmentu sieci opartego na tym medium. Wynosi ona 185m, podczas gdy maksymalna długość segmentu opartego na kablu miedzianym (skrętce) to około 100m.
W czasie modernizacji okablowania strukturalnego możesz jeszcze spotkać się (zwłaszcza w połączeniach między budynkami) z kablem koncentrycznym BNC. Powinieneś wówczas w projekcie modernizacji ująć również wymianę tego typu medium na nowocześniejsze – światłowód lub przynajmniej skrętkę miedzianą.
Kabel miedziany czteroparowy – „skrętka”
To najczęściej stosowane obecnie medium do budowy sieci lokalnych. Kabel taki składa się z czterech par przewodów miedzianych. Przewody są ze sobą skręcone w parach, stąd też popularna nazwa tego przewodu. Aby zmniejszyć wzajemne zakłócenia pomiędzy poszczególnymi parami, skok skręcenia każdej z par jest nieco inny – jest to tak zwany „splot norweski”.
W przeciwieństwie do kabli elektroenergetycznych, w których przekrój liczony jest w mm2, rozmiar (grubość) kabli sieciowych jest podawany w jednostkach AWG (ang. American Wire Gauge).
Najczęściej spotykanym rozmiarem pojedynczej żyły kabla typu „drut” jest 24AWG (około 0,2mm2), zaś pojedynczy przewód kabla typu „linka” składać się może przykładowo z siedmiu żył o rozmiarze 32AWG (0,032mm2) każda.
Rodzaje skrętki
Ze względu na budowę skrętki możemy wyróżnić następujące jej rodzaje:
UTP (Unshielded Twisted Pair) – jest to skrętka czteroparowa nieekranowana – pary przewodów są chronione zwykłą powłoką izolacyjną.
Rys. 1. Skrętka nieekranowana UTP
FTP (Foiled Twisted Pair) – Skrętka foliowana. Jest to skrętka ekranowana za pomocą folii aluminiowej z przewodem uziemiającym.
Rys. 2. Skrętka foliowana FTP
STP (Shielded Twisted Pair) – Skrętka ekranowana. Podobna w budowie do skrętki FTP z tym, że ekran jest wykonany w postaci oplotu i zewnętrznej koszulki ochronnej.
Rys. 3. Skrętka ekranowana STP (Producent Tele-Fonika Kable S.A.)
Możesz również zetknąć się z połączeniami powyższych sposobów ekranowania:
S-STP (Shielded Shielded Twisted Pair) – każda para przewodów otoczona jest osobnym ekranem, dodatkowo wszystkie pary łącznie również są otoczone ekranem w postaci oplotu.
Rys. 4. Skrętka podwójnie ekranowana S-STP.
S-FTP – każda para przewodów otoczona jest osobnym ekranem z folii, cały kabel pokryty jest oplotem ekranującym.
Rys. 5. Skrętka podwójnie ekranowana folią oraz oplotem S-FTP.
Poza powyżej wymienionymi typami skrętki możesz również spotkać się ze skrętką typu Outdoor – w specjalnej powłoce izolacyjnej odpornej na warunki atmosferyczne, przeznaczonej do montażu na zewnątrz budynków, oraz skrętką typu „Flex” czyli tak zwaną „linką”.
Kiedy będziesz kupować skrętkę miedzianą potrzebną do zbudowania sieci, sprzedawca najprawdopodobniej zada „sakramentalne” pytanie: „Linka czy drut?” Skrętka miedziana produkowana jest w dwóch odmianach. W pierwszej pojedyncza żyła zbudowana jest z jednego drutu miedzianego. W kablu typu linka, pojedyncza żyła składa się z kilku (na przykład 7) cienkich drucików. Kable typu „drut” mają lepsze parametry transmisyjne – stosuje się je do układania głównych ciągów kablowych.
Kabel typu „linka” jest natomiast mniej podatny na oddziaływanie mechaniczne, np. zginanie. Tego typu kable stosuje się jako kable przyłączeniowe oraz kable krosowe w szafach dystrybucyjnych. Ze względu na gorsze parametry transmisyjne nie powinieneś stosować kabli typu „linka” dłuższych niż 3metry.
Światłowody
Światłowody, a dokładnie kable światłowodowe, to najnowocześniejsze medium stosowane w sieciach LAN. Używa się je głownie do połączenia poszczególnych kondygnacji i budynków z głównym punktem sieci lokalnej.
Wprawdzie jest standard promujący doprowadzanie kabli światłowodowych bezpośrednio do punktów abonenckich (ang. FTD Fibre To Desk), jednak na razie nie przyjął się ze względu na wciąż duże koszty urządzeń aktywnych i pasywnych pracujących w technice światłowodowej oraz wystarczającym na obecne potrzeby prędkościom transmisji osiąganym przy zastosowaniu kabli miedzianych (skrętki).
Kabel światłowodowy (ang. fiber-optic cable) jest to włókno szklane, które przewodzi impulsy światła podczerwonego. Kable z włókien szklanych są odporne na zakłócenia elektromagnetyczne (mogą być układane w pobliżu instalacji elektrycznych bez negatywnego wpływu na jakość i prędkość transmisji danych). Przy użyciu kabli światłowodowych można osiągać szybkości przesyłania do kilku gigabitów na sekundę.
Podział światłowodów
W zależności od sposobu transmisji, światłowody możemy podzielić na światłowody jedno- i wielomodowe.
W światłowodach jednomodowych sygnał wytworzony przez laser półprzewodnikowy ulega tylko niewielkim zniekształceniom. Fala świetlna rozchodzi się prawie równolegle do osi światłowodu i dociera do końca włókna w jednym modzie – tzw. modzie podstawowym. Światłowody jednomodowe charakteryzują się małą średnicą rdzenia – zwykle od 8 do 10 mikronów, a także skokową zmianą współczynnika załamania światła.
Ten rodzaj światłowodów stosuje się w telekomunikacji do łączenia odległych punktów, gdyż sygnał może być transmitowany bez wzmacniania na odległość do 100 km. Technologia wytwarzania tego rodzaju światłowodu jest droga, również urządzenia pracujące z tym typem światłowodów nie należą do tanich.
Światłowody wielomodowe (ang. Multi Mode Fiber, MMF) charakteryzują się zwykle średnicą rdzenia 50 lub 62,5 mikrometra. W światłowodzie wielomodowym następuje rozdzielenie fali wejściowej na wiele promieni o takiej samej długości fali, lecz propagowanymi po innych drogach. W światłowodach wielomodowych występuje zjawisko zniekształcenia impulsu wyjściowego a co za tym idzie, ograniczenie prędkości transmisji i odległości, na jaką może być transmitowana.
Okablowanie
Nieodzownym elementem każdej sieci LAN jest okablowanie poziome. Pojedyncza trasa kablowa w okablowaniu poziomym rozpoczyna się w panelu krosowym umiejscowionym w szafie rozdzielczej, a kończy w gnieździe sieciowym RJ45 zazwyczaj zamontowanym na ścianie pomieszczenia.
Okablowanie poziome składa się z trzech elementów:
- Kabla przyłączeniowego (stacyjnego) – umożliwia podłączenie do sieci urządzenia końcowego, np. komputera do gniazdek sieciowych.
- Kabla właściwego (trasującego) – odcinka od gniazda sieciowego do panelu krosowego (ang. patch panel),
- Kabla krosowego (ang. patchcord) – łączący panel krosowy z urządzeniami aktywnymi, np. przełącznikiem.
Schemat połączenia punktu abonenckiego z punktem dystrybucyjnym prezentuje poniższy rysunek.
Rys. 6. Schemat połączenia punktu abonenckiego z punktem dystrybucyjnym.
Panel krosowy z gniazdem sieciowym musi być połączony pojedynczym odcinkiem kabla. Niedopuszczalne jest łączenie ze sobą dwóch lub więcej odcinków kabla – stworzona w ten sposób siec nie będzie spełniać wymogów kategorii, w której została zaplanowana, a tym samym prędkość transferów w sieci będzie o wiele niższa od zakładanych.
Długości odcinków okablowania
Aby siec spełniała swoje zadania, musisz pamiętać o maksymalnych dopuszczalnych długościach okablowania poziomego. Planując sieć powinieneś stosować się do poniższych zasad:
Łączna długość odcinków A, B i C z rysunku 6. nie może przekraczać 100 metrów.
Długość kabla trasującego (od gniazda sieciowego do panelu krosowego) nie może przekraczać 90 metrów.
Kabel przyłączeniowy nie powinien być dłuższy niż 3 metry.
Kabel krosowy nie powinien być dłuższy niż 5 metrów.
Zakończenia kabli
Jak już wspomniano, skrętka składa się z ośmiu przewodów skręconych ze sobą parami. Zazwyczaj poszczególne przewody oznacza się w parach następującymi kolorami:
- biało pomarańczowy – pomarańczowy,
- biało zielony – zielony,
- biało niebieski – niebieski,
- biało brązowy – brązowy.
Jakkolwiek dobrze jest zaopatrzyć się w gotowe kable krosowe i przyłączeniowe, w których wtyczki zarabiane są fabrycznie (i masz pewność, że kable spełniają wymogi odpowiednich kategorii), jednak może zdarzyć się, że będziesz potrzebował przygotować taki kabel samodzielnie. Do zarabiania wtyczek na kablach sieciowych używa się specjalnego narzędzia – zaciskarki.
Rozkład kolorów poszczególnych żył we wtyczkach (jak również panelach krosowych oraz gniazdach sieciowych) został określony w normach EIA/TIA 586A i EIA/TIA 586B.
Rys. 7. Schemat rozłożenia kolorów poszczególnych żył we wtyczce sieciowej.
Jeśli chcesz za pomocą kabla sieciowego połączyć ze sobą dwa komputery (bez pomocy dodatkowych urządzeń sieciowych) wówczas wtyczkę na jednym końcu kabla powinieneś wykonać według standardu 586A, zaś na drugim końcu – według standardu 586B.
Obok okablowania poziomego możesz spotkać się również z okablowaniem pionowym – łączącym kondygnacyjne punkty rozdzielcze z punktem centralnym sieci – oraz z okablowaniem międzybudynkowym – przewodami łączącymi budynkowe punkty rozdzielcze z punktem centralnym sieci. Okablowanie pionowe oraz międzybudynkowe często wykonuje się ze światłowodów.
Poza doborem odpowiedniego rodzaju medium, musisz jeszcze zdecydować się, w jaki sposób będzie ono rozprowadzone. Najbezpieczniejszą techniką jest położenie okablowania pod tynkiem (lub w ścianach gipsowo-kartonowych) w specjalnych rurkach montażowych. Wadą tego rozwiązania jest konieczność wykucia bruzd w tynku, co wiąże się z dodatkowymi nakładami pracy. Nie zawsze jest też możliwe – zwłaszcza w budynkach zabytkowych.
Inną metodą jest zastosowanie specjalnych kanałów montażowych instalowanych na ścianach pomieszczeń. W kanałach tych prowadzone są kable, montuje się na nich również gniazda sieciowe (w razie potrzeby również elektryczne).
Rys. 8. System kanałów elektroinstalacyjnych
Możesz spotkać się również z określeniem podłoga techniczna. Jest to system specjalnych stelaży układanych na podłodze pomieszczeń, w których prowadzi się instalacje (elektryczną, sieciową itp).
Bez względu na to, czy swoją instalację zdecydujesz się poprowadzić w rurkach podtynkowo czy w kanałach instalacyjnych, pamiętaj aby odpowiednio dobrać ich wielkość.
Producenci systemów rozprowadzania instalacji zazwyczaj podają powierzchnię przekroju kanałów w mm2. Łączna powierzchnia przekrojów kabli nie powinna wynosić więcej niż 50-60% powierzchni kanału lub rurki. Średnica kabla miedzianego FTP to około 6mm.
Rozprowadzając okablowanie powinieneś również stosować się do poniższych zaleceń instalacyjnych:
Maksymalne promienie gięcia kabli sieciowych wynoszą czterokrotność średnicy dla kabli UTP oraz ośmiokrotność średnicy dla kabli FTP i STP.
Należy zadbać o to, aby przepusty w ścianach i stropach były wystarczająco duże, żeby kabel dało się przez nie łatwo przeprowadzić (bez użycia siły).
Podczas instalacji okablowania sieciowego powinieneś również pamiętać o zachowaniu odpowiedniej odległości nieekranowanej instalacji sieciowej (UTP) od instalacji elektrycznej. Odległość ta powinna wynosić 30 cm.
Punkty abonenckie
Są to miejsca, do których podłącza się urządzenia końcowe pracujące w sieci – komputery, drukarki, itp. W praktyce punkty abonenckie to najczęściej gniazda RJ45.
Rys. 9. Gniazda sieciowe RJ45 naścienne i podtynkowe
Jeśli projektujesz sieć w nowym budynku, warto wówczas pokusić się o zaprojektowanie tzw. PEL – czyli Punktów Elektryczno – Logicznych. Jest to zestaw składający się z gniazda sieci komputerowej (RJ-45) oraz kilku (zazwyczaj 2 lub 4) gniazd elektrycznych (zwyczajowo instaluje się gniazda koloru czerwonego) podłączonych do wydzielonych obwodów elektrycznych i przeznaczonych tylko do zasilania sprzętu komputerowego.
Jeśli masz taką możliwość, postaraj się skonsultować projekt sieci komputerowej z osobą zajmującą się projektem sieci elektrycznej w budynku – dzięki temu unikniesz sytuacji, w której aby zasilić komputery będziesz musiał rozciągać po pomieszczeniach biurowych przedłużacze elektryczne. Poza tym wydzielone obwody elektryczne do zasilania sprzętu komputerowego zwiększają również stabilności działania sieci – przykładowo, zwarcie spowodowane przez zepsuty czajnik do kawy nie będzie miało wpływu na zasilanie komputerów.
Zgodnie z obowiązująca w Polsce normą EN 50173 na każde 10 m2 powierzchni biurowej powinien przypadać jeden punkt abonencki.
Oznaczanie gniazd sieciowych
Aby uniknąć dodatkowych problemów z diagnozowaniem ewentualnych usterek sieci, powinieneś zadbać, aby każde gniazdo (i odpowiadający mu port w panelu krosowym) były odpowiednio oznaczone.
Zalecanym sposobem jest oznaczanie gniazd według następującego kodu:
AB-CDD-EE, gdzie poszczególne elementy oznaczają:
A – numer kondygnacji
B – numer punktu dystrybucyjnego
C – numer stelażu w szafie
D – dwucyfrowy numer panelu krosowego
E – dwucyfrowy numer gniazda w panelu.
Oczywiście, w razie potrzeby możesz użyć innego (prostszego) kodu, ważne jest jednak, aby umożliwiał on jednoznaczną identyfikację gniazda sieciowego.
Poza oznaczeniem zamocowanym na gnieździe sieciowym i panelu krosowym powinieneś również oznaczyć same kable (po obu ich końcach) za pomocą specjalnych opasek mocowanych do kabla.
Do montażu kabli w gniazdach sieciowych i panelach krosowych używa się specjalnego narzędzia uderzeniowego.
Rys. 10. Narzędzie LSA do montażu końcówek kabli sieciowych
Punkty dystrybucyjne
Są to miejsca, w których zbiega się okablowanie biegnące od punktów abonenckich na danym obszarze: piętrze, części piętra, budynku – zależy to od ilości punktów abonenckich w sieci oraz od zasięgu danej sieci. Najprostszym punktem dystrybucyjnym jest zwykły router z wbudowanym modemem DSL, do którego podłączonych jest kilka komputerów.
W zależności od rozległości sieci lokalnej może się w niej znajdować jeden lub więcej punktów dystrybucyjnych. Przykładowo, sieć lokalna w trzypiętrowym budynku będzie składać się z co najmniej z czterech punktów dystrybucyjnych – po jednym na każdą kondygnację.
Jeśli masz taką możliwość, zadbaj o to, aby punkty dystrybucyjne były zasilane z osobnych obwodów elektrycznych.
Rodzaje punktów dystrybucyjnych
W zależności od funkcji, jaką spełnia punkt dystrybucyjny można wyróżnić kilka ich rodzajów. Jako, że sieć Ethernet ma najczęściej strukturę hierarchiczną, tak i punkty dystrybucyjne najogólniej można podzielić na punkt główny oraz punkty podległe, czyli pośrednie – zarządzające częścią sieci, np. siecią na danym piętrze.
Funkcje pośrednich punktów dystrybucyjnych
Umożliwiają instalację okablowania w sytuacji, kiedy długość przewodu od punktu abonenckiego do głównego punktu dystrybucyjnego wynosi więcej niż dopuszczalne 100 metrów. Ułatwiają instalacje okablowania i ewentualną przyszłą rozbudowę sieci. Ułatwiają zarządzanie siecią i wyszukiwanie ewentualnych usterek. Zmniejszają koszty ponoszone na zakup mediów transmisyjnych (okablowania).
Możesz spotkać się z dwoma rodzajami nazewnictwa punktów dystrybucyjnych – polsko i angielskojęzycznym. W terminologii polskojęzycznej wyróżnia się następujące rodzaje punktów dystrybucyjnych:
LPD – lokalny punkt dystrybucyjny. Jest to punkt dystrybucyjny służący do przedłużenia segmentu sieci na część kondygnacji, np. skrzydło budynku, do której (ze względu na odległość przekraczająca maksymalną dopuszczalną długość pojedynczego toru kablowego) nie można doprowadzić okablowania bezpośrednio z KPD.
KPD – kondygnacyjny punkt dystrybucyjny. Jest to punkt w którym schodzi się okablowanie z danej kondygnacji budynku. Zazwyczaj na jedną kondygnacje przypada jeden KPD, czasem, przy bardziej rozległych sieciach, aby objąć zasięgiem sieci całe piętro pomocniczo stosuje się LPD.
BPD – budynkowy punkt dystrybucyjny. W tym punkcie schodzi się okablowanie z całego budynku.
CPD – centralny punkt dystrybucyjny. W tym punkcie zbiega się okablowanie pionowe z danego budynku, oraz doprowadzone jest okablowanie z innych budynków objętych zasięgiem sieci LAN.
PCS – punkt centralny sieci. Jest to miejsce, w którym znajduje się CPD, serwery pracujące w danej sieci oraz łącze internetowe.
Dany punkt dystrybucyjny może spełniać kilka funkcji, tzn. może być punktem kondygnacyjnym i jednocześnie punktem budynkowym.
Przykładowe oznaczenie poszczególnych punktów dystrybucyjnych w oparciu o polską terminologię prezentuje poniższy rysunek.
Terminologia angielskojęzyczna jest uboższa i przewiduje jedynie:
IDF (Intermediade Distribution Frame) – pośredni punkt dystrybucyjny. Czyli w terminologii polskojęzycznej zarówno lokalny, kondygnacyjny, jak i (przy bardziej rozległych sieciach) budynkowy punkt dystrybucyjny.
MDF (Main Distribution Frame) – główny punkt dystrybucyjny – odpowiednik polskojęzycznego PCS.
Poza dwoma rodzajami punktów dystrybucyjnych, w terminologii angielskojęzycznej możesz jeszcze spotkać się z określeniem POP (Point Of Presence). Jest to miejsce, w którym znajduje się punkt dostępowy do Internetu – zazwyczaj POP znajduje się w głównym punkcie dystrybucyjnym (MDF).
Bez względu na to czy będziesz korzystać z terminologii polsko czy angielskojęzycznej, jeśli w twojej sieci będzie znajdował się więcej niż jeden punkt dystrybucyjny danego rodzaju, pamiętaj o tym, aby każdemu z nich przyporządkować odpowiedni numer. Przykładowo: IDF01, IDF02, czy KPD01, KPD02.
Gdy zdecydujesz się na dany system nazewniczy, pamiętaj, aby konsekwentnie stosować go w całym projekcie. Aby zachować przejrzystość projektu, nie należy mieszać polskiej i angielskiej terminologii.
Okablowanie poziome od punktów abonenckich doprowadzane jest do paneli krosowych (patchpaneli).
Rys. 11. Panel krosowy – patchpanel
Punkty dystrybucyjne urządza się w szafach teleinformatycznych (wiszących lub stojących) o szerokości 19 cali. W szafach stojących zazwyczaj urządza się główne lub budynkowe punkty dystrybucyjne, w szafach naściennych (wiszących) – punkty kondygnacyjne lub lokalne.
Wysokości użytkowe szaf oraz komponentów montowanych w szafach (paneli krosowych, przełączników, półek, itd.) są podawane w jednostkach U (Rack Unit). Czasami używa się również oznaczenia RU. To jednostka długości używana w przemyśle elektronicznym i komputerowym do określania wysokości modułów i zespołów. Wynosi ona 1¾ cala, czyli około 44,45mm.
W szafach 19-calowych – poza panelami krosowymi – montuje się wszystkie komponenty okablowania strukturalnego, a więc również aktywny osprzęt sieciowy: przełączniki (switche), routery, a nawet serwery w specjalnych obudowach o szerokości 19.
Producenci szaf teleinformatycznych mają w ofercie dodatkowy osprzęt do wyposażenia szaf teleinformatycznych:
panele zasilające 19 cali
panele wentylacyjne,
zestawy oświetleniowe,
prowadnice służące do organizacji kabli krosowych.
półki do montażu urządzeń mniejszych niż 19cali
półki na klawiatury i monitory komputerowe
elementy służące uziemieniu szafy
zaślepki do zamontowania w miejscach nie zajętych przez inne moduły.
Jeśli sieć, którą planujesz, będzie łączyć tylko kilka komputerów, a z pewnych względów (na przykład oszczędności miejsca w pomieszczeniu lub kosztów) nie chcesz stosować szafy 19-calowej, dobrym pomysłem jest skorzystanie z szafki o szerokości 10 cali.
