W maju 1985 roku amerykańska Federalna Komisja Łączności (Federal Communications Commission — FCC) podjęła decyzję zezwalającą na nielicencjonowany dostęp do pasma radiowego, co utorowało drogę do opracowania standardu Wi-Fi 802.11 i innych technologii bezprzewodowych.
Decyzja amerykańskiej komisji zachęciła organy nadzorcze na całym świecie do wprowadzenia podobnych przepisów. Doprowadziło to do upowszechnienia technologii przesyłania sygnału internetowego drogą radiową.
Technologia Wi-Fi popularność zawdzięcza wygodzie korzystania z sieci – pozwala na swobodne przemieszczanie się po biurze czy domu bez utraty sygnału. Dzięki Wi-Fi bezpłatny, bezprzewodowy Internet udostępniają również instytucje prywatne i publiczne – kawiarnie, kluby, galerie i muzea – umożliwiając gościom swobodne korzystanie z sieci. Dzięki integracji technologii Wi-Fi i 3G sieć bezprzewodową można założyć tam, gdzie dochodzi sygnał telefonii komórkowej, nawet w miejscach, gdzie nie dochodzi tradycyjna infrastruktura telekomunikacyjna.
Najważniejsze daty w historii Wi-Fi:
- 1985 – FCC wydała decyzję zezwalającą na nielicencjonowany dostęp do pasma radiowego.
- 1990 – Institute of Electrical and Electronics Engineers (IEEE) utworzył nowy komitet, którego zadaniem jest nadzór nad opracowywaniem oficjalnego standardu 802.11.
- 1997 – IEEE wprowadził standard 802.11 dotyczący bezprzewodowych sieci Ethernet.
- 1999 – IEEE ratyfikował standard 802.11b, zapewniający transfer 11 Mb/s.
- 1999 – po raz pierwszy został użyty komercyjnie termin „Wi-Fi” (Wireless Fidelity). Termin ten został wymyślony przez firmę konsultingową Interbrand. Nawiązuje on do określenia „Hi-Fi” (High Fidelity).
- 2003 – został wprowadzony standard 802.11g zapewniający max. przepustowość 54 Mb/s.
- 11 września 2009 r. – został ratyfikowany standard 802.11n zapewniający max. przepustowość 300 Mb/s.
